مفهوم هیپنوتیزم یادآور ادراکات بی شمار بالینگران غیرمتخصص است. حتی اصطلاح هیپنوز می تواند گمراه کننده باشد زیرا از ریشه یونانی hypnos به معنای خواب گرفته شده است.
در واقع هیپنوتیزم خواب نیست و بیشتر فرآیندی پیچیده است که مستلزم تمرکز هوشیار و توجه دریافتی است. هیپنوتیزم وسیله قدرتمندی برای جهت دهی قابلیت های ذاتی تصویرسازی، تخیل و توجه است.
بسیاری به این افسانه باور دارند که بالینگر خلسه هیپنوتیک را به بیمار منتقل می کند و یا بالینگر قدرت نفوذ در بیمار را دارد و نقش بالینگر ارزیابی قابلیت بیمار برای بهره برداری از این نقطه قوت و کمک به بیمار برای کشف و کاربرد مؤثر آن است. انگیزه بیمار، سبک شخصیتی وی و استعداد زیستی وی ممکن است در تظاهر این استعداد نقش داشته باشد.
در خلال خلسه هیپنوتیزمی، توجه کانونی و تجسم تقویت شده و به طور همزمان آگاهی محیطی کاهش می یابد. این خلسه (trance) را متخصص هیپنوتیزم می تواند از طریق شیوه مدون القا ایجاد کند، اما خلسه می تواند به طور خودبخودی هم روی دهد. قابلیت هیپنوتیزم و بروز حالات خلسه خودبخودی صفتی است که در افراد مختلف متفاوت است، اما در طول چرخه حیات هر کس نسبتاً ثابت باقی می ماند.
تاریخچه
توصیفات مربوط به حالات خلسه، حالات سرمستی و حالات تجزیه ای خودبخودی در مذاهب شرق و غرب، ادبیات و سنت های فلسفی به وفور یافت می شود.
آنتون فرانتس آنتون مسمر نخستین کسی بود که به صورت رسمی که در قرن هیجدهم هیپنوتیزم را به عنوان یک روش درمانی معرفی کرد و معتقد بود هیپنوتیزم نتیجه انرژی مغناطیسی یا یک جریان نامرئی است که درمانگر برای اصلاح عدم توازن ها، و بازگشت سلامتی به سمت بیمار هدایت می کند.
پزشک و جراحی انگلیسی به نام جیمز برد از تثبیت و بستن چشم برای القای حالات خلسه استفاده می کرد. بعداً دکتر ژان مارتین شارکو حالات هیپنوتیزمی را پدیده ای عصبی فیزیولوژیک دانست که نشانه بیماری روانشناختی است. در همان زمان هیپولیت- ماری برنهایم معتقد بود هیپنوتیزم یک کارکرد طبیعی مغز است.
زیگموند فروید در اوایل کار خود به عنوان بخشی از روان کاوی از هیپنوتیزم استفاده می کرد. او دریافت که بیمارانش وقتی در حالت هیپنوتیزم قرار دارند، وقایع آسیب زا را مجدداً تجربه میکنند؛ فرآیندی که به رها کنش یا تخلیه هیجانی معروف است.
فروید بعدها به جای هیپنوتیزم از فن تداعی آزاد استفاده کرد. زیرا می خواست انتقال را که گاهی با حالت خلسه همراه است به حداقل برساند. نکته مهم این است که این تغییر روش سبب حذف حالت های خلسه خودبخودی در جریان روان کاوی نشد.
جنگ جهانی اول سبب موج گرفتگی بسیاری از سربازان شد و روان کاوی آلمانی بنام دکتر ارنست زیمل برای دستیابی به محتویات واپس زده شده فنی را ابداع کرد که آن را هیپنوآنالیز نامید.
در خلال جنگ جهانی دوم هیپنوتیزم در درمان درد، خستگی از جنگ و روان نژندی نقش برجسته ای داشت. اما تا دهه ۱۹۵۰ هیپنوتیزم به عنوان یک روش درمانی به رسمیت شناخته نشد.
جامعه پزشکی بریتانیا در سال ۱۹۵۵ توصیه نمود هیپنوتیزم در دانشکده های پزشکی آموزش داده شود و انجمن پزشکی امریکا و انجمن روان پزشکای آمریکا در سال ۱۹۵۸ رسماً بی خطر بودن و کارآیی هیپنوتیزم را تأیید نمودند.
هیپنوتیزم چیست :
هیپنوتیزم نوعی فعالیت طبیعی ذهن بهنجار است که از طریق توجه متمرکز شده، قضاوت انتقادی به طور نسبی تعلیق می شود و آگاهی از محیط کاهش می یابد.
فرد بیرونی نمی تواند حالت خلسه را به زور در فرد تولید کند بلکه فرد در این حالت نه تنها بر قدرت انتخاب و اراده اش تسلط دارد بلکه کنترل تمامی قوای ذهنی اش را هم داراست.
افراد با شیوه های متفاوتی به هیپنوتیزم پاسخ می دهند. برخی تجربه شان را به عنوان تغییر حالت هشیاری توصیف می کنند.
بقیه هیپنوتیزم را بعنوان حالت نرمالی از توجه متمرکز شده توصیف می کنند که در آن احساس راحتی و آرامش بسیاری دارند.
صرف نظر از اینکه افراد چگونه و تا چه درجه ای به هیپنوتیزم پاسخ دهند، اغلب آنها این تجربه را خوشایند توصیف می کنند.
هیپنوتیزم.هیپنوتیزم درمانی.دکتر هیپنوتیزم در تهران.بهترین متخصص هیپنوتیزم.
